Langs de kust naar Kaapstad

Naar Kaapstad is het ongeveer 4,5 uur rijden en aangezien we onderweg nog op meerdere plekken willen stoppen, vertrekken we vandaag vroeg. We verlaten Mosselbay door langs de zee te rijden, waar net de zon opkomt. Dat blijft een schitterend gezicht en natuurlijk zetten we hiervoor de auto even stil! Als het de zon weer is gelukt om ‘uit de zee te klimmen’, vertrekken we dan echt.

Als eerste rijden we naar Cape Agulhas, het meest zuidelijke punt van Zuid-Afrika. Op deze plek komen de Indische en Atlantische oceaan bij elkaar. Als toerist zijnde moeten we hier natuurlijk geweest zijn!
Het volgende plaatsje op de route is Hermanus. Dit is de beste plaats om tijdens het walvissenseizoen walvissen vanaf het land te spotten. Zoals al eerder aangegeven is het momenteel geen seizoen, maar aangezien we er nu toch zijn, kunnen we het niet laten om even te gaan kijken. Er zijn meerdere uitkijkpunten, wij stappen er bij twee even uit. Bij het eerste punt hebben we een kraakhelder zicht over de zee en bij het volgende punt, een paar honderd meter verderop, hangt een dikke mistbank boven zee. Een mysterieus natuurverschijnsel, wat voor bijzondere zichten zorgt. Zo lijkt er in de verte een spookstadje te liggen: de mistbank verbergt de rotsen volledig, waardoor de huizen lijken te zweven!

We hebben nog tijd om te stoppen bij Betty’s Bay. Naast Boulders Beach, vlakbij Kaapstad, is ook hier een kolonie zwartvoetpinguïns zien. Deze ‘pikkewijn’-soort leeft alleen aan de kust van Zuid-Afrika. Ze zijn erg schattig en grappig om te zien. De meeste liggen, staan of lopen op de rotsen. Regelmatig wordt er eentje door een golf van de rots afgesleurd. Het ziet er best zielig uit, zo’n klein beestje in een wilde golf, maar gelukkig zijn het goede zwemmers. Het is broedseizoen, dus ook liggen er veel pinguïns op het land hun eitjes warm te houden. De meeste in een holletje onder de grond of tussen de rotsen in, maar sommige ook vol in de zon. Het valt op dat deze pinguïns hun bek open hebben, waarschijnlijk in verband met de warmte. Het meest grappig is als ze lopen en springen van rots naar rots, waarbij ze soms hun evenwicht verliezen. We kunnen uren naar ze blijven kijken, maar na een tijdje moeten we toch echt verder.

We vervolgen onze route. Het laatste deel leidt ons langs de Atlantische oceaan, een prachtige weg. Er zijn dan ook niet voor niets om de 200 meter uitkijkpunten aangelegd. Op enkele van deze punten stoppen we even om hiervan te genieten. Ook zien we in de verte meerdere malen water omhoog spuiten. Zelfs voor de verrekijker is het te ver om te kunnen zien door wie of wat dit wordt gedaan, maar de kans is natuurlijk heel groot dat dit een walvis is :-)

Vanuit de weg hebben we, ondanks dat we nog een klein uurtje moeten rijden, al zicht op Kaapstad. We verblijven de laatste vier dagen in een appartementje aan de voet van de Tafelberg. We worden vriendelijk ontvangen door een wat oudere vrouw met een flink rokerskuchje en waarschijnlijk pikzwarte longen in haar lichaam. Als ze hoort dat we uit Nederland (en dus Amsterdam) komen, geeft ze aan dat als we drugs willen kopen, we dit hier niet op straat moeten doen. Haar een seintje geven is voldoende, zij kent wel mensen ;-) Haha, zo beleefd als we zijn, bedanken we haar vriendelijk voor het aanbod. Het appartementje ziet er prima uit. De twee ramen in de slaapkamer bieden mooie uitzichten. Door het ene raam hebben we, als we op onze tenen gaan staan, uitzicht op zee en door het andere raam kijken we, als we door onze knieën zakken, op de Tafelberg en kabelbaan.

Voordat de avond valt dalen we nog even af naar de boulevard van Camps Bay, lopen langs de zee en nemen op de terugweg nog wat boodschappen mee.