Panoramaroute deel 1 – Potholes, mist en aapjes

Een wekker blijkt niet echt noodzakelijk, door luide vogels zijn we al voor de wekker wakker, goedemorgen! Na een ontbijtje, met verse scrumbled eggs en toast van het huis, proberen we onze tassen wat gunstiger in te pakken, zodat we minder hoeven te stoeien met onze viervoeter. We gebruiken alle ruimte optimaal, dus ook de ruimte onder de stoelen vullen we op (met spullen die we niet vaak nodig hebben). Al met al valt het niet tegen. Klaar om te gaan dus!

Vanuit Pretoria pakken we de N4, waar we 3x tol moeten betalen. Dan slaan we af richting Lydenburg. Deze weg is een stuk slechter onderhouden. Er staan dan ook niet voor niets borden met de tekst: ‘High accident zone’ en ‘Potholes !’. We slalommen om de vele en grote gaten in de weg heen naar Lydenburg. Halverwege worden we verrast: we zien aapjes op de weg! Aan hun gedrag is te merken dat ze ons ook gezien hebben, de helft vlucht snel de beboste berm in en een paar nieuwsgierige aapjes blijven aan de rand van de weg zitten. Inmiddels heeft Maikel de auto gestopt en hangt Ankie met het fototoestel uit het raam om de aapjes vast te leggen. Gelukt! Op het moment dat we weer verder rijden schiet er nog één aapje van de ene naar de andere van de weg en blijft in de berm zitten tot we voorbij zijn. Iets voor Lydenburg besluiten we voor het eerst te tanken. Of nou ja, zelf doen we niets. Dit wordt voor ons gedaan, inclusief het wassen van de ramen. Na wat boodschappen gescoord en geld gepind te hebben, starten we aan de Long Tom Pass. Een mooie route door de bergen van Lydenburg naar Sabie met schitterende uitzichten. Helaas krijgen wij van dat laatste niet zo veel mee, want al snel rijden we de mist in en is ons zicht niet meer dan een meter of vijftien. Ook nu zijn we blij met de navigatie, zodat we precies weten wanneer er haarspeldbochten aan komen. Ondanks dat was het een spannend ritje! We verwachten dat het op deze plek vaker mistig is, aangezien er borden langs de weg staan: ‘Skakel hoofligt aan in digt mis’. Na wat dalingen wordt het zicht langzaam weer beter en zien we inderdaad in wat voor een mooie omgeving we ons bevinden. We stoppen bij een uitkijkpunt over een dal, alles heeft een diep groene kleur. Bij de tweede stop, hebben we zo’n zelfde mooi uitzicht, alleen nu is er ook een waterval!

Aangekomen in Sabie twijfelen we wat we zullen doen. De Panoramaroute vervolgen naar het noorden of naar het zuiden. Gezien de ligging van Hazyview, waar we overnachten, besluiten we vandaag nog een stukje zuidelijker te gaan. Voordat we hiervoor op de goede weg zitten komen we eerst nog langs de Mac Mac Falls en een paar kilometer verder op de Mac Mac Pools. Een mooie waterval die met een flinke vaart naar beneden klettert en de pools waarbij de stroom een stuk rustiger is en op het einde zelfs stilstaat. In de regen lopen we terug naar de auto, waar we de navigatie instellen op de Sudwalla Caves. Onderweg ziet Ankie nog een aapje op de weg en roept: ‘Hey, een aap!’. Maikel vond het alleen niet zo netjes om de zwarte man die naast de weg zat een aap te noemen. Hij had dus duidelijk het echte aapje niet gezien!  Na een laatste klim, waar ons autootje toch echt wel de nodige moeite mee had, komen we aan bij de ingang van de grot. We hebben geluk, over een paar minuutjes start de laatste rondleiding van vandaag. Onze gids heet Poemi en laat ons de mooiste plekjes van de grot zien. Het is inmiddels 17 uur als we weer buiten staan. Naar Hazyview is het nog een uur en een kwartier rijden. We besluiten dus snel te gaan, in de hoop dat we het net redden om voor het donker bij Loerie’s Guest Farm in te kunnen checken. De navigatie kende het adres echter niet, maar brengt ons in de buurt van ons verblijf. Maar op het moment dat we de weg moeten gaan zoeken is het al pikkedonker, dus dat valt nog niet mee. Er is totaal geen licht langs deze weg, dus de borden kunnen we niet goed lezen. Bij meerdere lodges en een tankstation vragen we de weg. Nergens kunnen ze ons precies zeggen waar we moeten zijn. Vlakbij het tankstation zit een Toerist Information Point, waar we gelukkig wel goed worden geholpen. Ze heeft telefonisch contact met de eigenaresse van de Farm, die ons aangeeft hoe we moeten rijden. We blijken inderdaad al erg dichtbij en rond half 8 komen we aan bij ons verblijf. We worden heel gastvrij ontvangen. Zodra de eigenaresse weet dat we uit Nederland komen, zegt ze dat we net zo goed Afrikaans kunnen praten in plaats van Engels. Afrikaans is een leuke taal, het doet ons denken aan een combinatie van Nederlands en Fries. Erg grappig! Ze leidt ons kort rond en brengt ons dan naar ons verblijf, waar we de komende twee nachten zullen verblijven. We slapen in een rondavel, een soort ronde, wat luxere hut. We maken meteen kennis met haar schoonvader, die ons vertelt dat Maikel zijn vader een briefje heeft achtergelaten. Voor de mensen die het nog niet weten: hij is samen met Maja en Saskia ook op vakantie hier. We maken in grote lijn dezelfde rondreis en toevallig hebben zij gisteren ook overnacht bij Loerie’s! Het briefje krijgen we morgenvroeg. Voor we onze rondavel ingaan, worden we nog voorgesteld aan de uil, die we niet zien, maar alleen horen. Hij zit in de boom naast onze hut en verblijft hier al meerdere jaren! Morgen gaan we een ander deel van de Panoramaroute verkennen. Gelukkig schijnt het weer dan beter te zijn dan vandaag, dus daar kijken we nu al naar uit!